Oğlum Ahmet Salih'in lise öğretmeni Serpil Hanım'ın tayini Şanlıurfa'nın Suruç İlçesi'nde bir liseye çıktı. Serpil Öğretmen eski öğrencilerine mesaj göndererek okumadıkları kitapları toplayarak buraya göndermelerini istemiş. Oradaki öğrencilerin bu kitaplara olan ihtiyaçlarından oğlum bana bahsetti. Bunun üzerine ben de 'Oğlum taşıma suyla değirmen dönmez. Serpil Öğretmen'e bir sor bakalım esas ihtiyacı olan nedir?' dedim. Serpil Öğretmen de hepimizin bildiği bölgenin zorlu şartlarından ve öğrencilerin gereksinim duyduğu mont, bot, kırtasiye gibi bazı ihtiyaçlardan bahsetti ve böylece bölgedeki yardımlarımız başladı. Kobani olayları başlayınca Suruç'a bir iş adamı grubu olarak gitmiştik. Çünkü orada çadır kentler kurulmaya başlanmıştı ve acil yardıma ihtiyaç vardı. Bir iki TIR iş adamlarıyla birlikte bölgeye yardım getirdik. Kobani'den kaçıp da Suruç'ta çadır kentte yaşayan Suriyeli misafirlerimize yönelik bu çalışmayı başlattık. O dönemde tekrar Serpil Öğretmen'i arayarak 'Hocam yanımızda kaymakamımız, belediye başkanımız var biz burada Suruç'tayız bir isteğiniz bir ihtiyacınız var mı diye sorunca hocam 'Bizim okulumuzun bin 400 öğrencisi var. Okulumuz Suruç'un merkezinde. Ancak okulumuzun maalesef suyu yok' dedi. Biz bu işin çözülmediğini anlayınca bu okulda ilk su kuyumuzu açtık. Sonra baktık ki bu coğrafyada birçok okulda böylesine bir çalışmaya ihtiyaç var. Biz de gönüllü olarak su kuyusu açtırmaya başladık. 2,5 yıl içinde milli eğitimin okullarında 27 adet su kuyusu açtık. Tabi bu çalışmalarımızı yaparken milli eğitim müdürlerimiz başta olmak üzere idarecilerimizin de desteğini alıyoruz.